เรื่องเด่น เพ่งพินิจ "..ความตาย.."(มรณานุสสติ)

ขอให้ลูกหลาน ขยันหมั่นเพียร
ชำระจิตใจให้สะอาด มี "พระนิพพานเป็นอารมณ์"
จงวางภาระ ว่าเรา ของเรา เสียให้สิ้นด้วย
ไม่มีอะไรเลย เป็นของเรา แม้แต่ร่างกาย
ก็มีเจ้าของ คือ "มรณภัย" มันมาทวงคืน
ให้คิดว่า เราไม่มีอะไรเป็นของเรา
เราไม่ต้องการมนุษย์โลก เทวโลก พรหมโลก
เรามี นิพพานเป็นที่ไป

คำสอน พระครูวิหารกิจจานุการ หลวงพ่อปาน โสนันโท
วัดบางนมโค อำเภอเสนา จังหวัดอยุธยา

 

กำหนดวันตาย

ถาม : เราสามารถรู้วันตายได้ไหมคะ ?
ตอบ : ถ้าฌานสี่คล่องตัว เราสามารถกำหนดวันตายได้เลย พอเข้าฌานสลับฌานทบทวนจนมั่นใจแล้ว จังหวะสุดท้ายออกฌานสี่มาแล้วก็ทิ้งร่างกายนี้ไปเลย เพราะถ้าเราเข้าฌานสี่แล้วร่างกายนี้จะไม่หายใจ ในเมื่อเราทิ้งไปเลย ไม่หายใจใหม่ ก็ตายเท่านั้น

เพราะฉะนั้น..บุคคลที่มีอานาปานสติคล่องตัว จนชำนาญในฌานสี่ สามารถกำหนดวันตายได้ทุกคน หลวงปู่สมเด็จพระสังฆราช (อยู่ ญาโณทยมหาเถร) วัดสระเกศ พระองค์ท่านบอกว่า ถ้าเสียงฟ้าร้องขึ้นมาเมื่อไรพระองค์ท่านจะมรณภาพ พอฟ้าลั่นครืนพระองค์ท่านก็ไปเลย คิดดูสิ..พระองค์ท่านบอกว่ารู้จากการดูหมอ ใครจะไปเชื่อ..หมอดูประเภทไหนบอกได้ขนาดนั้น แต่ว่าตอนที่พระองค์ท่านยังดำรงพระชนม์อยู่ พระองค์ท่านเป็นหมอดูที่มีชื่อเสียงจริง ๆ

หลวงปู่จง วัดหน้าต่างนอกก็เหมือนกัน ตอนนั้นกำนันเถาไปค้าขายที่ต่างจังหวัดแถวปากน้ำโพ หายไปนานเป็นเดือน เมียกำนันเถาเป็นห่วง จึงเอาดอกไม้ธูปเทียนไปกราบหลวงปู่จง ไปขอความเมตตาให้หลวงปู่ช่วยดูให้หน่อยว่า ตอนนี้สามีดีร้ายเป็นประการใด

หลวงปู่จงท่านหยิบตำราขึ้นมากางอ่าน "สิทธิการิยะ พระท่านว่า ขณะนี้กำนันเถาเอาเรือมาจอดที่ท่าน้ำหน้าบ้านแล้ว" ตำราที่ไหนบอกได้กระทั่งชื่อคน หลวงพ่อฤๅษีฯ ท่านก็แปลกใจ ท่านไม่เชื่อ จึงไปเปิดตำราหน้านั้นดู ปรากฏว่าเป็นตำราสมพงษ์นาคสำหรับดูเนื้อคู่ เจอหมอดูแบบนี้ คนดูตามไม่ทันก็โดนต้มจนเปื่อย..!

เมื่อคราวงานวัดบางนมโค พอถึงเวลานิมนต์พระเจริญพระพุทธมนต์ - ฉันเพล หลวงพ่อฤๅษีฯ เอาเรือเร็วออกไปตามหลวงปู่จง จริง ๆ ถ้าเดินลัดทุ่งก็ไม่ไกลมาก ประมาณชั่วโมงเดียวก็ถึง แต่ถ้าไปเรือจะช้า เพราะอ้อมคุ้งน้ำเยอะ

พอไปถึง เห็นโยมรอให้หลวงปู่รดน้ำมนต์อยู่สามสี่คน หลวงปู่ท่านเมตตา ท่านก็รดทีละคน ๆ สมัยนั้นเขารดน้ำมนต์ไม่ได้รดแบบเรานะ เขารดเป็นโอ่งเลย ประเภทผลัดผ้าขาวม้าแล้วก็ตักราดตัวให้ทีละคน หลวงพ่อฤๅษีฯ ท่านเร่งให้หลวงปู่จงรีบไป
หลวงปู่ท่านบอกว่า "เอ็งกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวข้าเดินไปเอง" "เดินไปมันช้าครับหลวงปู่..ไปเรือดีกว่า" "ข้าเดินเร็ว..ทันน่า"

หลวงพ่อท่านเถียงไม่ได้ รบเร้าหลายทีเห็นหลวงปู่ไม่ไป ก็กลับมาก่อน มาถึงก็กราบเรียนหลวงปู่ปานว่า "หลวงปู่จงท่านรดน้ำมนต์ยังไม่เสร็จครับ ยังไม่มา" หลวงปู่ปานก็หัวเราะ "แกโดนหลวงปู่จงต้มแล้ว ท่านมาถึงก่อนแกตั้งนาน ตอนนี้อยู่บนศาลาโน่น" หลวงพ่อขึ้นศาลาไปดู ปรากฏว่าหลวงปู่จงนั่งอยู่หัวแถวแล้ว เพราะท่านอาวุโสที่สุด แล้วท่านก็หัวเราะ "เรือแกเร็วสู้ข้าเดินไม่ได้ว่ะ.."

หลวงปู่จงกับหลวงปู่ปานเป็นสหายธรรมก็จริง แต่อายุท่านต่างกันเหลือเกิน หลวงปู่ปานท่านมรณภาพตอนอายุ ๖๒ ปี ส่วนหลวงปู่จงมรณภาพตอนอายุ ๙๓ ปี หลวงปู่ปานมรณภาพเมื่อปี ๒๔๘๑ หลวงปู่จงมรณภาพปี ๒๕๐๘

ต่างกันแค่ไหน? แสดงว่าฝ่ายหนึ่งรบมาทั้งชีวิต ถึงเวลาอายุขัยมีอยู่แค่นั้น อีกฝ่ายหนึ่งไม่ได้สร้างกรรมปาณาติบาตเลย อยู่มาจนเกือบจะร้อยปี

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เดือนมกราคม พุทธศักราช ๒๕๕๔ ณ บ้านอนุสาวรีย์ฯ
ที่มา : www.watthakhanun.com

 

ขอให้หนูไปเถอะอย่ายื้อหนูไว้เลย
การดูแลผู้ป่วยระยะท้ายแบบประคับประคอง ฟังดูเหมือนง่ายไม่มีอะไรซับซ้อน ผู้ป่วยส่วนหนึ่งจะได้รับแจ้งจากแพทย์วันที่มาฟังผลตรวจตามนัดว่า โรคลุกลามไปมากแล้ว ผ่าตัดไม่ได้ ให้ยาเคมีก็ไม่ได้ผล โรคไม่ได้ตอบสนองต่อการให้ยาเคมี หมอจะให้การดูแลแบบประคองไปตามอาการที่มีอยู่ หมอไม่นัดนะ ให้ไปรักษาตามอาการใกล้บ้าน หรือหากผู้ป่วยได้รับการผ่าตัด เมื่อผ่าตัดแล้วพบก้อนในอวัยวะที่เป็นโตมากและลุกลามไปอวัยวะอื่นๆ แพทย์ก็จะแจ้งกับญาติเช่นเดียวกัน
แต่การวางแผนว่าจะดูแลต่อไปอย่างไร ใครจะเป็นคนดูแล ผู้ป่วยจะมีชีวิตอยู่อีกนานเท่าไหร่ และเมื่อจะจำหน่ายกลับบ้าน ผู้ป่วยและญาติต้องการกลับไปดูแลกันเองที่บ้านอย่างไร พอกลับบ้าน หากอาการทรุดลงจะตัดสินใจดูแลอย่างไร ถ้าให้อยู่ที่บ้านก็จะถูกญาติคนอื่นๆหรือเพื่อนบ้านหาว่า ทอดทิ้ง ไม่ดูแล ก็ถูกนำกลับมาที่โรงพยาบาล ถูกปั๊มหัวใจ ใส่ท่อช่วยหายใจ และเสียชีวิตในที่สุด โดยที่ไม่ได้เตรียมการล่วงหน้าทั้งผู้ป่วยและญาติ ถ้าเป็นครอบครัวใหญ่ก็อาจจะมีข้อขัดแย้งตามมาอีก
นี่เป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับผู้ป่วยหลายคน หลายครอบครัว



อ่านต่อได้ที่: https://www.gotoknow.org/posts/593129
.........





ผู้เขียน: ฉัตรวิไล วิบูลย์วิภา
โรงพยาบาลสรรพสิทธิประสงค์ จ.อุบลราชธานี
จากเพจ Pal2Know

 

ทักษะทางโลกเนี่ย มันให้คุณค่าแก่เราแค่ที่เรามีชีวิต
ไม่ว่าเราจะไปศึกษาวิชาการต่าง ๆ ใด ๆ ก็ตาม
แต่ทักษะทางธรรม มันจะติดตัวเราไปตลอดกาลเลย
แม้ขณะที่เราเวียนเกิดเวียนตาย แล้วเราต้องมาเกิดใหม่
.
บางคน.... ทำไม? ถึงเรียนรู้ แล้วฟังปุ๊บเข้าใจ ฝึกตามได้เลย
บางคน... ยังไงก็ไม่ได้
เพราะว่ามันเป็นของเก่า
.
ถ้าเราเคยฝึกมาก่อน มันเป็นร่องเดิมเรา
เราฟังปุ๊ป! เราเข้าใจ เราจะฝึกตามได้ง่ายมาก
.
ส่วนใหญ่แล้วก็เคยฝึกมาก่อน
เคยพบพระพุทธศาสนามาก่อน
มันเป็นร่องเดิม มันมาเดินตามร่อง
เพราะฉะนั้นสิ่งเหล่านี้มันจะเป็นสิ่งที่เรียกว่า...
“วาสนา” “บารมีที่สะสม”
.
เพราะฉะนั้น
ในแต่ละวันที่ล่วงเลยไป
อย่าปล่อยให้วันเวลามันผ่านไปโดยเสียเปล่า
ฝึกซ้อม ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรมอยู่เนือง ๆ
ใช้ชีวิตให้มีสาระประโยชน์ในทุก ๆ วัน
มอบคุณค่าที่แท้จริงของการเกิดขึ้นมา
ด้วยการเข้าถึงธรรมอยู่เนือง ๆ ในทุก ๆ วัน
ก็จะทำให้เราสามารถที่จะ..
ก้าวเดินบนเส้นทางที่ถูกต้อง
จนหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้
...................................
ธรรมบรรยายโดย
พระวิปัสสนาจารย์ พระมหาวรพรต กิตฺติวโร

 

พรุ่งนี้วันพระ..
ขึ้น ๘ ค่ำ เดือนยี่(๒) ปีชวด
..........................
วันคืนล่วงไปเท่าไร
ชีวิตก็พร่องลงไปเท่านั้น
เวลาแห่งความตาย
รุกไล่เข้าไปอยู่ทุกอิริยาบถ
ฉะนั้น จึงไม่ควรจะประมาทเวลา
.............................
ยํ ยํ วิวหเต รตฺติ ตทนนฺตสฺส ชีวิตํ
จรโต ติฏฐโต วาปิ อาสีนสยนสฺส วา
อุเปติ จริมา รตฺติ น เต กาโล ปมชฺชิตุํ
..............................
เถรภาษิต สิริมัณฑเถรคาถา ๒๖/๓๒๙
.............................
เผยแผ่จัดทำโดย ทีมงานมูลนิธิเดินจิต
มูลนิธิเดินจิต

 

"หลวงพี่เอก ทอดร่างสอนพวกเราว่า
จะเก่งแค่ไหน ร่ำรวยแค่ไหน รูปงามแค่ไหน
ไม่มีใครหนีพ้นความตายไปได้
ของทุกอย่างไม่เที่ยง
ต้องแตกดับทำลายลง
แม้แต่กระดูกเรายังไม่เป็นของเรา
ทรัพย์สมบัติ และคนรัก ถึงเวลาสิ้นวาสนาก็ต้องจากกัน
เวลามีชีวิตอยู่ อย่าสำคัญตนผิด เราทุกคนมีเวลาจำกัด
ก่อนความตายมาถึง ให้ใจรีบสะสมความดี
ทาน ศีล ภาวนา
เพราะใจนี้แล...เป็นตัวสั่งสมบุญ สั่งสมบาป
ร่างกายอยู่ไปไม่นานเดี๋ยวก็พัง
ใจตัวก่อเหตุนี่แหละที่จะไปรับผลบุญบาป
อย่าหลงทำชั่ว
กรรมจะติดตามจองตัวไปทุกภพชาติ
เราทุกคนมีเวลาจำกัด...
อย่าประมาท"
โอวาทธรรมของ พระอาจารย์คม อภิวโร
เมตตาอบรมโยมขณะประชุมเพลิงหลวงพี่เอก
Cr.วัดป่าธรรมคีรี


cr. https://www.facebook.com/ศักดิ์สิทธิ์-490609941416175/

 

ท่านพ่อลี ได้ให้โอวาทธรรทในขณะที่ไปทำการรักษาอยู่ที่โรงพยาบาลปิ่นเกล้า ว่า .....
"ผู้ป่วยควรที่จะยกร่างกายของตนที่ป่วยนั้น ให้แพทย์เป็นผู้ออกความคิดความเห็นให้อิสระแก่นายแพทย์ เรื่องตายและเรื่องหายเป็นเรื่องของนายแพทย์ ผู้ป่วยไม่ควรกังวล
เรามีหน้าที่อยู่อย่างเดียว คือ รักษาใจของเรา ทำใจของเราให้เป็นอิสระขึ้นในตัว น้อมนึกไปในอารมณ์ที่ดีที่ชอบ เพื่อสร้างดวงจิตให้เข้มแข็ง

นายแพทย์รักษากาย คนป่วยรักษาใจ ถึงแม้จะตายไปก็ไม่เสียที ยังมีความดีติดตนไป
เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ชื่อว่าเป็นผู้มียาทั้งสองขนาดประจำตน คือเภสัชกรรมเป็นเรื่องของนายแพทย์ ธรรมโอสถเป็นเรื่องของผู้ป่วย จะได้ช่วยกันพยุงบำรุงขึ้นซึ่งความเป็นอยู่ของตน"

 

ปัจจัยแห่งความตายของเรามีมากแท้
**********
[๒๐] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ คิญชกาวสถาราม ในนาทิกคาม ณ ที่นั้นแล พระผู้มีพระภาคได้รับสั่งเรียกภิกษุทั้งหลายมาตรัสว่า
“ภิกษุทั้งหลาย มรณัสสติที่บุคคลเจริญทำให้มากแล้ว ย่อมมีผลมาก มีอานิสงส์มาก หยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นที่สุด
มรณัสสติที่บุคคลเจริญทำให้มากแล้ว ย่อมมีผลมาก มีอานิสงส์มาก หยั่งลงสู่อมตะ มีอมตะเป็นที่สุด เป็นอย่างไร
คือ ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เมื่อกลางวันผ่านไป กลางคืนย่างเข้ามา พิจารณาเห็นดังนี้ว่า ‘ปัจจัยแห่งความตายของเรามีมากแท้ คือ งูพึงกัดเราก็ได้ แมงป่องพึงต่อยเราก็ได้ หรือตะขาบพึงกัดเราก็ได้ เพราะเหตุนั้น เราพึงตาย เราพึงมี
อันตรายนั้น เราพึงพลาดหกล้มก็ได้ ภัตตาหารที่เราฉันแล้วไม่พึงย่อยก็ได้ ดีของเราพึงกำเริบก็ได้ เสมหะของเราพึงกำเริบก็ได้ หรือลมมีพิษดังศัสตราของเราพึงกำเริบก็ได้ เพราะเหตุนั้น เราพึงตาย เราพึงมีอันตรายนั้น’
...ฯลฯ...
…………..
ข้อความบางตอนใน ทุติยมรณัสสติสูตร อังคุตตรนิกาย ฉักกนิบาต พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๒
http://84000.org/tipitaka/attha/m_siri.php?B=22&siri=271
#มรณัสสติ

 

ช่วงระยะความเป็น ความตาย คือ หายใจเข้า หายใจออก เหมือนกัน


แต่...

ชีวิตหนึ่ง ภาวนากรรมฐาน ได้ภายในหนึ่งช่วงลมหายใจเข้า-ออก
ชีวิตหนึ่ง นอนหลับ ภายในหนึ่งช่วงลมหายใจเข้า-ออก
ชีวิตหนึ่ง วิตกเรื่องโลก ภายในหนึ่งช่วงลมหายใจเข้า-ออก
ชีวิตหนึ่ง มึนเมาอบายมุข ภายในหนึ่งช่วงลมหายใจเข้า-ออก
ชีวิตหนึ่ง เข้าถึงจิตบริสุทธิ์ ภายในหนึ่งช่วงลมหายใจเข้า-ออก
ชีวิตหนึ่ง เจริญมรรคผล ภายในหนึ่งช่วงลมหายใจเข้า-ออก

ฯลฯ


ท่านสามารถเลือกได้เอง

ก่อนหมดลมหายใจ

 

.... “ ยกเว้นพระโลกนาถเจ้าเสีย สัตว์เหล่าใดเหล่าหนึ่งที่มีอยู่ สัตว์นั้นว่าโดยปัญญาย่อมไม่ถึงเสี้ยวที่ ๑๖ แห่งพระสารีบุตรพระอัครสาวกที่หนึ่งได้
.... มีปัญญามากถึงอย่างนี้ ยังถึงซึ่งอำนาจแห่งความตาย จะป่วยกล่าวไปไยในคนทั้งหลายเช่นเราเล่า.
.
.... แม้พระเจ้าอโศกมหาราช ทรงปกครองแผ่นดินทั้งสิ้น ทรงสละพระราชทรัพย์ตั้งร้อยโกฏิ ทรงเป็นผู้มีความสุขในบั้นปลาย ถึงความเป็นใหญ่แห่งวัตถุเพียงผลมะขามป้อมครึ่งผลด้วยทั้งเรือนร่างนั้นแล แม้เมื่อท้าวเธอทรงสิ้นบุญแล้ว พระองค์ก็ทรงบ่ายพระพักตร์ต่อมรณะ ก็ต้องมาถึงซึ่งความโศกเศร้า จะป่วยกล่าวไปไยในคนทั้งหลายเช่นเราเล่า.
.
.... ท่านผู้มียศใหญ่ทั้งหลาย เป็นท้าวพญาผู้ประเสริฐ เช่น ท้าวมหาสมมติ(มหากษัตริย์) เป็นต้น แม้ท่านเหล่านั้นยังถึงซึ่งอำนาจแห่งความตาย จะป่วยกล่าวไปไยในคนทั้งหลายเช่นเราเล่า”
.
อนุสสติกัมมัฏฐานนิเทศ
มรณานุสสติกถา
คัมภีร์วิสุทธิมรรค

 

วันนี้อยู่ พรุ่งนี้ไป ใครจะรู้
แล้วตัวกู ของกู อยู่ตรงไหน
บุญที่ทำ กรรมที่ก่อ ติดตัวไป
เป็นเหตุใหม่ ภัยวัฏฏะ จะพาเวียน
ให้ได้เรียน ได้รู้ โลภ โกรธ หลง
วิบากส่ง รับโทษทุกข์ สุขแปรเปลี่ยน
เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้ กงกรรมเกวียน
ยุติเพียร ภาวนา เห็นใจกาย
สติปัฏ ฐานทั้งสี่ เพียงแค่รู้
เพียรเฝ้าดู เห็นเกิดดับ ตลอดสาย
เพียงสักว่า รู้เห็น ทั้งใจกาย
ครั้นชีพวาย วางว่างไว้ ไม่กลับคืน
.
วิมุตติธรรม


---------------------

 

https://www.facebook.com/pratripitaka

 

จิตที่ดิ้นเป็นสังขารปรุงแต่ง



โยม : กราบขอโอกาสค่ะ เวลาไม่สบายเนี่ย กลางคืนเวลามันนอน มันจะรู้ตัว ทีนี้มันจะเห็นจิตมันดิ้นน่ะค่ะ

หลวงตา : เออ นี่ ๆ นี่ ๆ ตรงนี้สำคัญเลย เวลาไม่สบายนะ แล้วนอนหลับเนี่ย เห็นจิตมันดิ้น

จิตมันดิ้นยังไง แล้วมันทำไมจึงดิ้น?
เอ้า… ไหนอธิบายซิ

โยม : มันอยากจะให้มันหาย

หลวงตา : อยากให้มันหาย อยากจะให้ออกจากความเจ็บป่วย?

โยม : ค่ะ

หลวงตา : ตรงนี้อันตรายมากเลย !!!

โยม : แล้วเสร็จแล้ว มันก็จะมีสติรู้ขึ้นมา อย่างงี้ไปเรื่อย ๆ ค่ะ คือ เหมือนไม่ได้นอนทั้งคืนค่ะ

หลวงตา : นี่โอกาสทองมากเลยนะ โอกาสทองมากเลย ที่เห็นจิตมันดิ้นตอนที่จะตายเนี่ย ตอนที่มันเจ็บไข้ได้ป่วย

เพราะว่าไอ้จิตที่มันดิ้นเนี่ย คือ ไอ้ตัวที่จะออกจากร่าง ถ้าเราไปเป็นมันน่ะ หลงไปเอาไอ้จิตที่ดิ้นเป็นตัวเรา หรือ เอาตัวเราไปเป็นจิตที่ดิ้น เราอยากจะดิ้นออก
เราเนี่ย!…" เรา" เป็นคนดิ้นเลย
เราน่ะเป็นคนดิ้น อยากจะออกจากความเจ็บป่วย

พอถึงจะตายเนี่ย ไฟธาตุจะแตก มันจะดิ้นออกจากร่างเราเลยกระเด็นออกไปเลย
พอมันเจ็บป่วยทุกข์ทรมานแล้ว มันหาลมหายใจไม่เจอ เฮือก! เฮือก! เฮือก ...! มันดิ้นเลย

ไอ้ตัวเราเนี่ย ดิ้นกระเด็นหลุด ปึ๊ง!ออกไปเลย แล้วยมทูตลากเอาไปเลยต่อหน้าต่อตา

มันจะต้องไม่มีตัวเราออกไป!
จะไม่มีตัวเราออกไปได้ "กรณีเดียว"
คือ เห็นไอ้ตัวดิ้น "… ไม่ใช่ตัวเรา ..."
มันเป็นตัวสังขาร ตัวปรุงแต่ง

นี่คือโอกาสทองเลย
ถ้าไม่เจ็บไม่ป่วยไม่เห็นตัวนี้ง่าย ๆ หรอก
พอเจ็บป่วยปุ๊บ! มันมีตัวที่ดิ้นรนกระเสือกกระสนอยากให้หาย อยากจะออก จะพ้นสภาวะที่เป็นอยู่

ไอ้ตัวที่ดิ้นอยากจะออกจากภาวะที่เป็นอยู่เนี่ย คือ ตัวที่จะออกจากร่างเลยตัวเนี้ย

เนี่ยคือ “อวิชชา”
เนี่ย “ปัจจยาสังขารา สังขาระปัจจยา วิญญานัง”

ไอ้ตัวเนี้ย ที่มันจะออกจากร่าง เป็น “ตัวตน” เป็น “กายโปร่งแสง” ไอ้ตัวดิ้นเนี่ย ที่มันจะออกจากร่าง

ถ้าเห็นว่าไอ้ตัวดิ้น เป็นตัวสังขารตัวปรุงแต่ง
ไม่ยึดถือนี่เป็นเรา เป็นตัวเรา พอตายแล้วดับ ปุ๊บ! ไอ้ตัวที่ดิ้นเนี่ย … ดับเลย!… ไม่มีตัวเราออกจากร่าง

กลายเป็นเหลือแต่ “ความรู้” ว่าไอ้ตัวดิ้นก็ไม่ใช่ตัวเรา เหลือแต่ความรู้ว่า ไม่มีตัวเราเลย …

โอกาสทองนะ เจ็บป่วยเนี่ยโอกาสทอง ตอนไม่ป่วยมันก็ประมาทนะเพลินคิดไปวัน ๆ ตอนเจ็บป่วยมาก ๆ จะเป็นจะตายนี่โอกาสทอง

เห็นเลย เห็นไอ้ตัวดิ้นเลย ดิ้นอยากจะออกจากเวทนา ดิ้นออกจากอะไร ดิ้นออกจากสภาวะอะไรเนี่ย ดิ้นขลุกขลัก ๆ ขลุกขลัก ๆ ไอ้ตัวเนี้ย... หลุดเลย!บางที ใครมาชวนปุ๊บ ไปกับเค้าเลย เพราะว่ามันอยากจะออกจากไอ้ตัวนี้แหละ เต็มทีแล้ว
มีใครมากวักมือเรียก ตามชั้นมาหน่อย ออกไปปุ๊บ! ตายเลย

แล้วตายแล้ว แถมมีตัวตนออกไป เค้าพาไปเลย เค้าหลอกพาไปเลย

บางทีก็เห็นป่าไม้ เห็นดอกไม้สวยงาม ทุ่งโล่ง
โอ้โห..มันอยากจะดิ้นออกอีกแล้ว พอเห็นอย่างงี้ปุ๊บ ออกเลย ออกไปเลย... ตายเลยนะ!
ตายแล้วก็ไปเลยน่ะ ไปเลยไปสู่ภพชาติ ตายเลย
มีตัวเราลอยละล่องออกไปเลย เป็นผีลอยออกไปเลย

งั้นมันต้องไม่มี ต้องรู้เท่าทัน ไอ้ตัวที่จะออกไปไหนน่ะ พอรู้เท่าทัน ปุ๊บ! มันเหลือแต่ "รู้ "แต่ไม่เป็นไอ้ตัวดิ้น

มาเป็น "รู้" เหลือแต่รู้
เหลือแต่รู้ว่า ไอ้เนี่ยไอ้ที่ดิ้นน่ะ ไม่ใช่เรา
แล้ว "รู้" นี่ก็ไม่ใช่เรา

มันเป็น “ธาตุรู้” ที่บริสุทธิ์มันเป็น “ความรู้” ที่ไม่มีใครยึด มันเป็นความรู้ที่ไม่กระดุกกระดิก
ไม่ดิ้นรนไม่กระเสือกกระสน ไม่มีความสุขความทุกข์ในนั้น

มันเป็นความรู้ที่ไม่ปรากฏตัวอะไรเลย ไม่ปรากฏทั้งหมด เป็นแต่ความรู้ที่ว่างเปล่า

เห็นไอ้ตัวดิ้นนะ...ไอ้เนี่ย ไอ้ตัวดิ้น ๆ ดิ้นเนี่ย
สำคัญมากเลยตัวเนี้ย

มันจะกระเด็นออกไปนะ พอมันจะออกนะ มันจะเหมือนว่าไอ้ตัว "อมีบ้า" มันจะคอดปุ๊บ แล้วก็หลุดปึ๊ง ออกไปเลย

ขันธ์ห้าก็เหมือนไอ้ตัว "อมีบ้า"ตุ่มหนึ่ง เหมือนตัวอมีบ้า ที่มันคอดกลางน่ะ

แล้วก็พอมันจะออกจากร่าง จะมีตัวตนออกจากร่างปุ๊บ!
พอมัน... ดิ้น … ดิ้น … ดิ้น มันเจ็บปวดทุกข์ทรมานไม่ไหวจริง ๆ

ไอ้ขันธ์ห้ามันก็เหมือนกับไอ้ตุ่มหนึ่งของอมีบ้า
แล้วก็อีกตุ่มหนึ่งมันสร้างอีกตุ่มหนึ่ง คือ ตัวเราเนี่ย
มันสร้างคอดปุ๊บ! ออกเลย กระเด็นหลุดออกไปเลย ออกไปจากขันธ์ห้าเลย อีกตัวหนึ่งเนี่ย

เอ้ย! อย่าออกไป ออกไปไหนเนี่ย ออกไปทำไม?
พอออกไปปุ๊บก็ตายเลย

ถ้ามันรู้ทันนะ ออกไปทำไม? ปุ๊บ! มันก็ไม่ตาย มันคืนกลับมาได้ พอหลงปุ๊บ ! ตายเลย

กลับมาเพื่ออะไร?
ต้องให้เห็นว่า ไอ้ตัวเนี้ย… ไม่ใช่ตัวเรา
อย่าไปยึดถือเป็นตัวเรา

ตัวที่ดิ้นออกไปเนี่ยไม่ใช่ตัวเรา เป็น “สังขาร” เป็นความปรุงแต่ง มันหลอกลวงเป็นมายา อย่าไปยึดถือมัน "ใจ" ก็เลยว่างเปล่า

พอตายแล้วไอ้ตัวที่ดิ้นรนเนี่ยดับหมด

เหลือแต่ใจที่ว่างเปล่า

~~~~~~~~~~~~~~~

หลวงตาณรงค์ศักดิ์ ขีณาลโย
โอวาทธรรมจากไฟล์เสียง
190215B-5 ตัดหางปล่อยวัดผู้ยึดถือ
15 กุมภาพันธ์ 2562

ฟังจากยูทูป :
https://www.youtube.com/watch?v=yQKjwT4fRTc

ที่มา : http://www.luangtanarongsak.org/.../4071-10-oct07-ot-q1-33