สติปัฏฐานสี่ตามแนววิชชาธรรมกาย

เรียนเชิญ เพื่อนสมาชิก ที่ปฏิบัติสติปัฏฐานสี่ตามแนววิชชาธรรมกาย แลกเปลี่ยนประสพการณ์ที่ได้จากการปฏิบัติ

ไม่ว่าท่านจะเรียนจากกลุ่มหรือ สำนักไหน วัดไหน



........ขอเป็นผู้มีประสพการณ์ตามแนววิชชาฯนะครับ

เพื่อเนื้อหา ที่เหมาะกับจริต นิสัย

และ ไม่ก่อเกิดนิวรณ์ธรรม หรือ อกุศลธรรมอันใดเพิ่มเติม จากการเสวนาแลกเปลี่ยนเนื้อหาที่นอกประเด็น ออกไปไกล

ที่มา https://www.youtube.com/@mongkoldhamma

 

ทำอย่างไรถึงจะแก้โรคเบื่อชีวิต เกิดมาแล้วเดี๋ยวก็สุข เดี๋ยวก็ทุกข์ กิจวัตรประจำวันก็ซ้ำซาก จำเจ น่าเบื่อหน่าย เมื่อปฏิบัติสมาธิแล้วก็มืดไม่เห็นอะไรเลย พยายามนึกไปที่ดวงแก้ว แต่ก็ไม่สามารถที่จะเห็นได้ จะทำอย่างไรดี ?



หากเบื่อด้วยกิเลส (โทสะ/นิวรณ์) จะเป็นทุกข์ จมอยู่ในความทุกข์ หากเบื่อด้วยปัญญา เข้าใจโลกตามที่เป็นจริง จิตใจย่อมปลอดโปร่ง แล้วหาทางพ้นด้วยการปฏิบัติตามพุทธธรรม

การนึกดวงแก้วในเบื้องต้นเป็นวิธีทำใจให้สงบ เพราะฉะนั้น สำหรับคนส่วนใหญ่ ก็ยังเป็นได้แค่การ “นึก” ยังไม่ใช่ “เห็น” (ยกเว้นไม่กี่คนที่ครั้งแรกนึกแล้ว “เห็น” เลย)


เมื่อเพียรพยายาม “นึก” อยู่เรื่อยๆ ใจจะค่อยๆ ได้รับการฝึกให้เชื่อง ความฟุ้งซ่านจะลดลง ได้สัมผัสความ “สันติสุข” จากการที่ใจเริ่มสงบบ้างโดยที่ยังไม่เห็นอะไรนั้น เมื่อถึงจุดที่จิตสงบพอดี หยุดนิ่งอยู่ ณ ศูนย์กลางกาย ก็จะ “เห็น” นิมิตแสงสว่างหรือดวงแก้วปรากฏขึ้น ซี่งเป็นไปด้วยอำนาจของความสงบใจ ไม่ใช่ด้วยอำนาจของการ “นึก”

เพราะฉะนั้น หากเข้าใจธรรมชาติของจิตว่าเป็นเช่นนี้แล้ว เราก็จะไม่บังคับใจ บังคับตา ของเราให้เห็น เราจะไม่ใจร้อนหงุดหงิดเมื่อยังไม่เห็น เราจะไม่พากเพียรจัดเกินไป ด้วยความ “อยาก” เห็น


แต่เราจะวางใจเป็นกลางๆ ปฏิบัติอย่างสม่ำเสมอ ในทุกอิริยาบถ คือ ยืนเดินนั่งนอน เพราะเรามีความสงบสุขทุกครั้งที่เรานั่งสมาธิ บุญบารมีของเราเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่เรานั่งสมาธิ สติสัมปชัญญะดีขึ้นเรื่อยๆ ฯลฯ

-------------------------------------------------------------------------------


ความรู้เบื้องต้นในการปฏิบัติธรรม


-ตัวล่อให้ใจหยุด เป็นอารมณ์กุศลหรืออารมณ์ใดก็ได้ที่นึกแล้วใจสบาย ( ดวงแก้ว ท่านบัญญัติไว้เป็นแบบหลักทั่วไป
สำหรับคนหมู่มาก เพราะ คล้ายดวงธรรมที่มีในทุกคน )


-ให้มีความอยากนั่ง และ นั่งอย่างสบายเป็นทุนก่อน



-พอนั่งปุ๊ปก็หมดหน้าที่ของตา หรือ

ร่างกายส่วนใดส่วนหนึ่ง

เป็นหน้าที่ของใจล้วน ๆ



-ให้รักษาอารมณ์สบายตลอดเวลาทั้งในการนั่ง และ ช่วงอื่น ๆ

เพราะว่าอารมณ์สบาย จะทำให้เกิดความง่าย

ง่ายต่อการนึกนิมิต ง่ายต่อการหยุดนิ่ง

ง่ายต่อการเข้ากลาง ง่ายต่อการเข้าถึงกายภายใน



-ความสบาย มี 2 อย่าง คือ เกิดขึ้นเอง จู่ ๆ ก็เกิดขึ้นเอง

ส่วนความสบายที่เราสร้างขึ้นมาทำได้ โดย .......



1.ห่างจากบุคคล หรือ สิ่งที่ทำให้ไม่สบายใจ

2.หาสิ่งที่ทำให้สบายใจ เช่น ชมนก ชมไม้ ฟังเพลง

อยู่สงบคนเดียว



-ให้รักษาอารมณ์สบายก่อนที่จะนั่ง จนเกิดความรู้สึกอยากนั่ง

มีความพอใจในการนั่ง เห็น ไม่เห็น เป็นเรื่องรอง


-นิมิต คำภาวนา มีไว้กันความฟุ้ง ความง่วง ถ้าไม่ฟุ้ง ไม่

ง่วง ก็ให้จรดเข้าภายใน หรือจรดเข้าศูนย์กลางกาย

อย่าอยากได้ อย่าอยากเห็น เพราะเราจะเผลอไปเร่ง แล้วดึง

ประสาทตา ปวดขมับ เกร็งกล้ามเนื้อ ท่องไว้ ๆ



“ ถ้าเราได้ด้วยความอยาก ถึงจะใสแค่ไหน ก็ไม่เอา ”


ให้ได้ด้วยความสบาย สุข สงบ อย่างเดียว


-การปฏิบัติธรรม ให้มีมรรคผล นิพพาน เป็นแก่นสาร ไม่หวัง

ลาภยศ สรรเสริญ ถ้าหวังอย่างนั้น จะทำให้จิตไม่นิ่ง ต้องทำใจให้บริสุทธิ์ คิดเสมอว่า เรียนไปทำไม เอาจริงไหม ปล่อย

ใจเลื่อนลอยไปที่อื่นหรือเปล่า



-จริงวันนี้  ได้วันนี้ จริงพรุ่งนี้  ได้พรุ่งนี้



-อย่าใช้ความหยาบในการปฏิบัติ เพื่อหาความละเอียด เช่น

อารมณ์เศร้าหมอง ขุ่นมัว ลมหายใจเร็ว แรง จิตใจสั่น

ไหว ริบรัว ฯลฯ



-ใจที่มีพลัง จะต้องเป็นใจที่เป็นกลาง ๆ ตั้งมั่น มั่นคง



-แม้เราจะไม่เข้าถึงธรรมในวันนี้ แต่อารมณ์สบาย สุข สงบ

คือ ของขวัญอันยิ่งใหญ่แก่จิตใจ ซึ่งจะทำให้เราเข้าถึงธรรมใน

วันหน้า



-จิต มีลักษณะเป็น ดวง จึงเรียกว่า ดวงจิต



เห็น = มองห่าง ๆ เหมือนของสองสิ่ง

ได้ = มองใกล้ ๆ หรือเข้า ๆ ออก ๆ

เป็น = เป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน มั่นคง กลืน แยกไม่ออก



-ความเบา ความสบาย เป็นสิ่งหนึ่งที่เมื่อนั่งแล้ว ต้องเริ่มทำ

ไม่ว่าจะได้ธรรมะในระดับใดก็ตาม



-ชัดไม่ชัด ไม่สำคัญ สำคัญว่า กลางหรือเปล่า นิมิตสัดส่าย

เคลื่อนไหวอย่าตาม จรดใจนิ่ง ๆ เข้ากลางอย่างเดียว แล้วจิต

ก็จะรวมลงสู่กลางเอง



-นึกดวงแก้ว ก็นึกแบบช้าง อย่าให้มีลีลา หรือมีพิธีรีตรองมาก

มาย การนึกก็นึกอย่างสบาย นึกเห็น ก็เห็น เพราะใจเป็นธาตุ

สำเร็จอยู่แล้ว ให้มีความมั่นใจ ความมั่นใจเท่านั้นที่จะสร้าง

ความมั่นใจต่อ ๆ ไปได้



-อย่ากลัวเสียเวลา อย่ากลัวเสียหน้า อย่ากลัวว่าจะไม่ได้



-เป็นพระภายนอก



1. สันโดษ ไม่คลุกคลี ด้วย คนหมู่มาก

2. ไม่สะสม ไม่เห็นแก่ลาภ

3. ไม่อยากเด่น ไม่อยากดัง

4. อ่อนน้อมถ่อมตน เป็นไปเพื่อบุญกุศลล้วน ๆ



-อย่าท้อใจ อย่าน้อยใจ เพราะเมื่อกระแสใจเสื่อมคุณภาพ

บาปจะเข้าครองต้องปลุกใจให้ฮึดสู้ นั่งให้สนุก เบิกบาน ให้

เป็นบุญบันเทิงให้ได้



-อย่าเสียดายความคิดเก่า ๆ จงสลัดทิ้งออกไป ตัดใจให้

เหมือนตายจาก



-เรื่องหยาบ ๆ ภายนอก ถ้าดูเบา จะมีผลต่อภายใน



-ถ้าไม่ฝึกจรดศูนย์กลางกายตลอดเวลา เวลานั่งใจจะรวมได้

ช้า ต้องมัวปัดของเก่าออก ทำให้เสียเวลา



-ถ้าเห็นภาพต้นไม้ คน สัตว์ หรือสิ่งใดก็ตาม อย่าไปสนใจ

เพราะใจเริ่มเป็นสมาธิ จึงจะเห็นภาพ ให้ดูเฉย ๆ ดูจุดที่เล็กที่

สุด เดี๋ยวภาพก็จะเปลี่ยนไปเอง เปลี่ยนไปสู่ความไม่เปลี่ยน



-ความง่ายเกิด เพราะ เราทำจิตให้คิดว่าง่าย



-ความยากเกิด เพราะเราทำจิตให้คิดว่ายาก ถ้ายากเด็กทำไม่

ได้หรอก อย่ากลัวว่าไม่ได้ อย่ากลัวว่าจะได้ช้า



-อย่ากลัวว่าจะไม่ได้ เพราะดวงธรรมที่โตเท่ากับฟองไข่แดง

ของไข่ไก่ มีในมนุษย์ทุกคน ถ้าไม่มีก็เป็นคนไม่ได้ ถ้าดวงนี้

แตกดับ กายก็แตกดับ ดวงธรรมมีกันทุกคน เพียงแต่ไม่เห็น

ถ้าใจยังสัดส่ายอยู่



-อย่านั่งไปบ่นไป “ ไม่เห็นมีอะไร ๆ ๆ ๆ ” ให้เฉย จะได้

อุปนิสัยอุเบกขา ใจจะได้เป็นกลาง ๆ ถ้าส่วนไหนตึง นั่น

พยายามเกินไป อย่าฝืน ให้ปรับ



-จุดเริ่มต้นที่ไหนก็ได้ แต่สุดท้ายต้องศูนย์กลางกาย ช่วงแรก

ใจอาจจะอยู่ข้างหน้า หรือที่ไหนก็ไม่รู้ อย่ากังวล อย่าปล่อย

ไป เดี๋ยวจะเข้าศูนย์กลางกายเอง แม้ไม่เห็น แม้ไม่ชัด แต่ให้

ใจอยู่กลางท้อง พร้อมความหวังว่าจะได้ รักษาใจให้สบาย

เดี๋ยวได้แน่



-ถ้าใจยังไม่พร้อมที่จะนึก อย่าเพิ่งนึก ให้วางใจ เฉย ๆ จง

คอยด้วยใจที่เยือกเย็น วางใจในที่สบาย ๆ การวางใจเฉย ๆไม่

ใช่ช้า เพราะใจเฉย เป็นใจที่ใกล้กับใจละเอียดแล้ว



-ยิ่งอยากก็ยิ่งยาก เลิกอยากก็เลิกยาก จำไว้ ......



ผู้ที่สว่างเดี๋ยวนี้ ก็คือ ผู้ที่เคยฟุ้งมาก่อน

ผู้ที่จิตตั้งมั่นเดี๋ยวนี้ ก็คือ ผู้ที่เคยมืดมาก่อน



-เมื่อจิตหยาบ ให้ทำให้นิ่งก่อน พอจิตละเอียด จะกระดิกจิต

ถึงดวงแก้ว ถึงองค์พระได้ ถ้านึกตอนที่จิตหยาบ จะเครียด

เพราะมีความอยากนำหน้า ต้องทำให้นิ่งก่อน



-ทำไมฟุ้ง ทำไมคิดหลายเรื่อง เพราะจิตกำลังหาที่สบาย เมื่อ

ยังไม่พบที่ชอบ ก็แสวงหาต่อไป เมื่อพบที่ชอบก็หยุด การที่มี

ความคิดเหลือเฟือ ไม่ใช่ว่าฝึกจิตไม่ได้ เพราะความคิดเป็น

กระบวนการอย่างหนึ่งของจิต



-เมื่อเข้าถึงกำเนิดความสุข

แหล่งของความสุขที่ศูนย์กลางกาย

จิตก็จะไม่ไปไหน มีสุข

เกิดความพอใจ

พอเหมาะ พอดี พอเพียง

แค่ส่งจิตถึง ศูนย์กลางกายนิดเดียว

แล้วจิตถอน ก็ได้บุญมากแล้ว

หรือแค่เห็นแสงแว๊บนิดเดียว

ชีวิตนั้นก็มีความสุขแล้ว

คุ้มค่าแล้ว เหมือนคนเล่นน้ำ

เอาเท้าจุ่มน้ำตื้น ๆ ก็ยังชื่นใจ



-ถ้าอยากได้เร็ว จะได้ช้า

ถ้าไม่กลัวช้า จะได้เร็ว

 

...ตั้งแต่ ดวงธรรมของจริงดวงแรก

ที่ปรากฏ ณ ศูนย์กลางกาย โดยไม่ต้องนึกสร้าง
จะเป็นทางเบื้องต้น ที่ทำให้สามารถเจริญสติปัฏฐานสี่ตามแนววิชชาธรรมกาย คือ เห็นกายในกาย เวทนาในเวทนา จิตในจิต และธรรมในธรรม ตามความเป็นจริง เป็นปัจจุบันขณะได้


จึงเรียกดวงธรรมดวงแรก ที่เป็นของละเอียด สัมผัสได้ด้วยใจที่ละเอียด ที่ศูนย์กลางกายมนุษย์หยาบนี้ว่า "ดวงธัมมานุปัสสนาสติปัฏฐาน" หรือ ดวงปฐมมรรค

 

ศูนย์กลางกาย



ศูนย์กลางกายของมนุษย์และสัตว์โลกทั้งหลาย มีอะไร

ที่ศูนย์กลางกาย ตรงระดับสะดือของสัตว์โลกทั้งหลาย คือ มนุษย์ เทวดา พรหม อรูปพรหม นั้น เป็นที่ตั้งของ

ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกาย
ซึ่งประกอบด้วย ธาตุละเอียดทั้ง 6 ,
ใจ (ธาตุละเอียดของนามขันธ์ 4 คือ เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ),
ธรรมชาติ 3 ฝ่าย คือ ฝ่ายบุญกุศล (กุสลาธัมมา) ฝ่ายบาปอกุศล (อกุสลาธัมมา) และฝ่ายกลางๆ (อัพยากตาธัมมา)
ภพซ้อนภพ และยังเป็น
ที่ไปเกิดมาเกิดของสัตว์ ฯลฯ


ธรรมชาติเหล่านี้ เป็นสิ่งที่มีอยู่เป็นอยู่เองตามธรรมดา เมื่อจิตตั้งมั่น เป็นสมาธิ ย่อมสามารถรู้เห็นสิ่งเหล่านี้ได้ ดังพุทธดำรัสที่ว่า “เมื่อจิตตั้งมั่นแล้ว ย่อมรู้เห็นตามเป็นจริง - สมาหิโต ยถาภูตํ ปชานาติ”


ลักษณะของดวงธรรมที่ทำให้เป็นกาย(ดวงปฐมมรรค)




1. ศูนย์ด้านหน้า
2. ศูนย์ด้านขวา
3. ศูนย์ด้านหลัง
4. ศูนย์ด้านซ้าย
5. ศูนย์กลาง
6. ศูนย์กลางของอากาศธาตุ ธาตุน้ำ
ธาตุดิน
ธาตุไฟ
ธาตุลม
อากาศธาตุ
วิญญาณธาตุ


ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกาย
สัตว์โลก ไม่ว่าจะเป็น มนุษย์ ทิพย์ (เทวดา) พรหม อรูปพรหม นั้น มีดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายอยู่ มีลักษณะขาวใสบริสุทธิ์ ตามระดับความบริสุทธิ์ของจิตใจ

ขนาดของดวงธรรม
เนื่องจากดวงธรรมของสัตว์โลกในระดับโลกิยะ ยังถูกอวิชชาห่อหุ้มอยู่ ดวงธรรมจึงยังไม่ขยายโตเต็มส่วน เต็มที่ ซึ่งตรงกันข้ามกับธรรมกาย ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายของธรรมกายนั้นขยายโตเต็มส่วน ปรากฏเห็นอยู่โดยรอบองค์ธรรมกาย เหมือนองค์ธรรมกายประทับนั่งอยู่ในดวงแก้วดวงใหญ่

ธาตุละเอียดทั้ง 6
ธาตุละเอียดทั้ง 6 นั้นก็ตั้งอยู่ในดวงธรรมที่ทำให้เป็นกาย

ธาตุละเอียดทั้ง 6 ได้แก่ ธาตุน้ำ ธาตุดิน ธาตุไฟ ธาตุลม อากาศธาตุ และ วิญญาณธาตุ
ธาตุน้ำอยู่ด้านหน้า ธาตุดินอยู่ด้านขวา ธาตุไฟอยู่ด้านหลัง ธาตุลมอยู่ด้านซ้าย อากาศธาตุอยู่ตรงกลาง วิญญาณธาตุอยู่ตรงศูนย์กลางอากาศอีกทีหนึ่ง
ที่ศูนย์กลางของวิญญาณธาตุนั้น ก็ยังมีธาตุละเอียดของนามขันธ์ 4 และธาตุเห็น ธาตุจำ ธาตุคิด และ ธาตุรู้ ก็ซ้อนอยู่ตรงกลางของกลางซึ่งกันและกันเป็นชั้นๆ กันเข้าไปข้างในอีก
และขยายส่วนหยาบออกมาเป็น ดวงเห็น ดวงจำ ดวงคิด และ ดวงรู้ อันเป็นธรรมชาติรวม (4 อย่าง) ของ “ใจ”



ธรรมชาติ 4 อย่างคือ เห็น จำ คิด รู้ นี้แหละที่ขยายส่วนหยาบมาจากธาตุละเอียดของนามขันธ์ 4 คือ เวทนา (ความรู้สึกสุข ทุกข์ ไม่สุขไม่ทุกข์) สัญญา (ความจำ) สังขาร (ความคิดปรุงแต่ง) และ วิญญาณ (ความรู้อารมณ์)

ก็หมายความว่า กายในกาย ณ ภายในละเอียดเข้าไปจนสุดกายหยาบกายละเอียดนั้น ต่างก็เป็นกายที่มีชีวิตจิตใจ อีกด้วยนั่นเอง

 

ค่อยๆเติบโต ด้วยสติ-สัมปชัญญะ

ในโลกชีวิตประจำวัน

และ การเจริญภาวนา

 

เรียนเชิญ เพื่อนสมาชิก ที่ปฏิบัติสติปัฏฐานสี่ตามแนววิชชาธรรมกาย แลกเปลี่ยนประสพการณ์ที่ได้จากการปฏิบัติ



ไม่ว่าท่านจะเรียนจากกลุ่มหรือ สำนักไหน วัดไหน







........ขอเป็นผู้มีประสพการณ์ตามแนววิชชาฯนะครับ



เพื่อเนื้อหา ที่เหมาะกับจริต นิสัย



และ ไม่ก่อเกิดนิวรณ์ธรรม หรือ อกุศลธรรมอันใดเพิ่มเติม จากการเสวนาแลกเปลี่ยนเนื้อหาที่นอกประเด็น ออกไปไกล