อาจารย์ทอง วัดสำเภาเชยที่ข้าพเจ้ารู้จัก

ตอนที่12

.........อาจารย์ทองเล่าว่าท่านมีเพื่อนที่เรียนวิชาอาคมคู่กับท่านคนหนึ่งผมไม่ทราบว่าชื่ออะไรแต่เป็นอิสลาม

จะแก้และทำของแก้กับอาจารย์ทองเสมออาจารย์ทองผูกเขาแก้อาจารย์ทองแก้เขาผูกลองของกันทีเดียวอาจารย์อิสลามทำของใส่ก็มาให้อาจารย์ทองแก้ผลัดกันลุกรับวันนี้ผมได้เรียกลูกน้องคนหนึ่งให้มาพบผมตอนเช้าที่หาดปะนาเระ

ขณะเดินทางถูกโจรยิงขณะใส่เสื้อเกาะเข้าที่ชายโครงเข้าจำนวนสามนัด.ด้วยปืนขนาดจุด38ผมได้ยินวิทยุ.....

แจ้งเหตุยิงตำรวจตายจึงรีบไปดูปรากฏว่า..เป็นลูกน้องที่เรียกมาไปตรวจดูที่ศพเห็นตระกรุดอาจารย์ทองอยู่ในกระเป๋าเสื้อ

ผมตกใจ...นำเรื่องนี้ไปคุยกับอาจารย์...อาจารย์ทองรู้ในทันทีว่าอิสลามคนที่เรียนแก้....ได้แก้คาถาในตะกรุดของแกได้

ท่านได้เข้าไปในกุฏินั่งสมาธิถามอาจารย์เริ่มว่าจะแก้ไขยังไงอาจารย์เริ่มผู้เป็นอาจารย์บอกทางจิตว่าให้เอาไม้ชนิดหนึ่งเรียกว่าไม้กันหม้อ..นำมาถาบกับตะกรุดแก้อาถรรพณ์การลบอาคมของตะกรุดอาจารย์ทอง..รุ่งเช้าอาจารย์เรียกผมเข้าไปพบพร้อมทั้งขอคืนตะกรุดแล้วอาจารย์ก็เอาไม้กันหม้อมาถาบตะกรุดแล้วนำไปเลี่ยมใหม่..ทีนี้แหละไปท้ามันเลย

ลองดูดิมันจะยิงออกไม่..เป็นคำพูดของอาจารย์ทองต่อจากนั้นอาจารย์อิสลามก็แก้ของอาจารย์ทองไม่ได้อีกเลยมันแพ้เรา

ไม้กันหม้อคือไม้ที่สานไว้กันหม้อไหม้...เป็นของคนใต้คนใต้จะทราบดีสมัยโบราณเขาใช้กันเป็นวิชาลุกรับ

ของวิชาที่เรียนจากอาจารย์เดียวกันอาจารย์ทองเรียนแก้...อิสลามเรียนผูก..วิชาของอาจารย์ทองลึกซึ้งจริงๆ

 

เคยได้ยิน แต่ เพิ่งทราบที่มาของ
หลวงปู่ทวดหนอน ครับ
ขอบคุณ สารวัตร

ส่วนพระ หลวงปู่ทวดหนอน
ผมจำได้ว่า น่าจะเคยมี
แต่ เป็นของ จาก จ สงขลา ครับ
แต่ ไม่ทราบ ให้ใคร หรืออย่างไร

ตอนนี้ ไม่มีแล้ว

 

ตอนที่ 13 อ่านดีๆมีสามตอนครับสามเรื่อง

...............นับว่าเป็นภาพที่ชินตาเอามากๆเมื่อเข้าไปวัดสำเภาตอนไม่ค่อยมีบรรดาลูกศิษย์มาหาอาจารย์ทอง

ท่านเองก็จะนั่งถักเชือก อาจารย์ครับอาจารย์นั่งถักอะไรนะ ท่านนั่งยิ้มๆใบหน้าที่ยิ้มแย้มของท่านนั่งถักเชือกอยู่นั้น

เป็นที่น่าประทับใจของผมมาก ยามนี้แหละเราได้ใกล้ชิดกัน ถ้ามีคนมาหาอาจารย์มากๆ

ผมก็จะปล่อยให้คนที่มาไกลๆเข้าพบท่านก่อน ใครมีอะไรก็เข้าพบท่านได้ง่ายๆไม่ยากไม่มีพระเรขาอะไรทั้งนั้น

เข้าพบท่านได้ทุกคนทุกชนชั้นวรรณะครับ เถ้าแก่พ่อค้าแม่ค้าคหบดีเข้าได้หมด..ยามไม่มีใครท่านก็จะนั่งถักเชือก

ที่ผมว่านี้แหละ.อาจารย์เชือกอะไร..ท่านตอบว่า ทำไว้เพื่อแจกเด็กๆพ่อแม่เขาชอบมาขอเราให้ผูกมือให้

เชือกที่ท่านถักแปลกๆ ท่านถักไปท่องคาถาไป แล้วเขาเรียกว่าอะไรครับอาจารย์...เขาเรียกว่าเชือกพิรอดหางไหล..

เออชื่อแปลกดี แล้วเอาไว้ทำไรครับอาจารย์..เอาไว้กันสุนัขกัด..กัดไม่เข้าหลอกเชือกผูกข้อมือนี้

ผมก็เห็นท่านผูกให้กับเด็กๆที่มากับพ่อกับแม่ อาจารย์ผูกให้ผมบ้างสิ เอากับเขาหรือ ครับอาจารย์

ถ้าเป็นของอาจารย์ทองผมชอบหมดครับ ปัจจุบันนี้ผมไม่เห็นอีกเลย เชือกพิรอดหางไหลเนี่ย

ของแบบนี้แม้นจะเป็นของเล็กๆใครไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่แต่ผมชอบมันเป็นของเฉพาะและเป็นเอกลักษณ์ดีครับ

ไม่มีในตลาดพระแน่นอน อ.ทอง ท่านมีพระคุณยิ่งใหญ่จริงๆครับ ตรงปลายมีรู สามารถเลื่อนออกไปมาได้

เพราะวิธีการทักนั้นไม่มีใครเหมือนท่าน ถักไปท่องเสกไป เช่นตระกรุดอาจารย์ห้ามคลีออกดูนะครับ..เพราะตอนม้วนก็ใช้คาถาม้วนพอเสกครบตำราพิชัยเสร็จก็ต้องใช้คาถาปิดตระกรุดอีกต่างหากเอาเชือกสอดรูก็ไม่ได้อาจารย์ห้าม

ทุกอย่างมีคาถากำกับหมด คนไม่รู้ไปคลีดูหมดกัน..

...............มีคณะหนึ่งเป็นระดับผู้ใหญ่มาหาอาจารย์ทองได้มาให้ท่าน เพิ่มพลังวัตถุมงคลให้ต่างเอาพระเครื่องใส่พาน ต่างคนต่างถอดพระใส่พานรวมกัน..ท่านอาจารย์ทองเข้าไปในห้อง ไปหยิบสีผึ้งแล้วเอามาเสกปั้นๆเล็กๆแล้วยัดเข้าปากไปที่อ่างของปากท่านด้านบนข้างใน เออลืมไปมีคนเขาลือกันว่าท่านอาจารย์ทองมีลิ้นดำ ผมก็ไม่เคยถามอาจารย์ทองนะครับเรื่องนี้พอท่านทำแบบนั้นท่านก็ไหว้พระเสร็จกำหนดจิตสักพัก ผมสังเกตเห็นทุกคนหลับตากันหมดรอคอยท่านอาจารย์เสก ผมเองทะลึ่ง อยากดูอาจารย์เสกเดี๋ยวแบบนี้เลยไม่หลับตาเหมือนเขา ได้จ้องมองอาจารย์เสก พระเจ้าช่วย สิ่งที่ผมเห็นก็คือ มีกลุ่มควันสีขาวๆเป็นละอองออกมาทางจมูกอาจารย์ทอง

แล้วลอยมาคุมที่บริเวณพานที่วางวัตถุมงคล ทันใดวัตถุมงคลกลับเคลื่อนไหวขยับไปมา กริ้งกรัง ผมตกกระใจอะไรกัน

อะไรกันพระกับมีชีวิตดิ้นได้บนพานแห่งนั้น ถ้าผมมีมือถือแบบทันสมัยแบบนี้คงได้ถ่ายภาพแห่งประวัติศาสตร์นี้ให้ดู

ผมนั่งดู แต่แปลกทำไมคนอื่นหลับตาปี๋ไม่มองเลยสักกะคนสิ่งที่ผมเล่านี้เห็นเต็มตาสองตาของผมเลยทีเดียว

แปลกมากๆครับ

...........เป็นที่รู้กันว่าพวกโจรในสามจังหวัดมันมักจะลอบทำร้ายคืนนั้นก็เช่นกัน.....ค่ำคืนวันหนึ่ง

ระหว่างไร้วี่แววตำรวจและทหารเพราะกลางคืนเรามักใช้วิธีการตั้งจุดสะกัดกันมากกว่าดักทางโจร

หรือจะใช้วิธีการซุ่มโป่งก็มีเอารถไปแอบแล้วให้ทหารและตำรวจแอบซุ่มตามพุ่มไม้โดยการใช้ยุทธวิธี...

การวางกำลังแบบตัวแอล(L) จะได้ไม่ยิงโดนกัน ยิ่งดึกยิ่งเงียบมากไม่มีแม้นแต่หมาเดิน เราสุ่มอยู่ประมาณสักพัก

น่าจะ30นาที เสียงวิทยุก็ดังขึ้นแจ้งว่า ปะนาเระเรียกปะนาเระ215 ว2 เปลี่ยน ได้รับแจ้งจากวัดสำเภาเชยว่า

มีกลุ่มโจรจำนวนสองคน ใช้จยยขว้างอะไรไม่ทราบได้เสียงดังตุบตกพื้นสองก้อนให้ไปตรวจสอบผมและลูกน้อง

และขอกำลังทหารไปร่วมว4ที่วัดอาจารย์ทองคิดในใจทำไม่มาทางที่เราสุ่มวะ ไปปาหินวัดอาจารย์ได้

พอเข้าไปในวัดแล้วให้คนแจ้งบอกว่ามันโยนอะไรมาในวัดครับ...ผมก็เอาไฟฉายส่องไปตรงข้างกำแพงวัด

แถวๆซุ้มประตูวัด.....สิ่งที่เห็นมันไม่ใช่หินสะแล้วท่านมันเป็นระเบิดน้อยหน่า...จำนวนสองลูก

แต่มันไม่ทำงานทั้งสองลูก จึงใช้ยุทธวิธีให้ทหารเขาเก็บกู้ไป ข่าวนี้พอเช้าเท่านั้นแหละล่ำลือไปถึงปัตตานีโน้นเลยทีเดียว

คิดในใจระเบิดยังด้านเลยมันไม่ได้กินเลือดเราจริงๆ

 

ครับท่าน

 

สวีสดีครับ

 

สวัสดี ครับ สารวัตร
รออ่าน เรื่องราวของ ลป ทอง ครับ

ตอนนี้
พออ่าน
ได้คุยเพื่อนๆ ทางปัตตานี
หาพระท่าน

ทุกคนบอก หายากมาก

 

ที่เล่ามานี่ก็ตกสิบกว่าปีแล้วครับจะไปหาไหนละรุ่นเก่าๆไม่ต้องพูดถึงแล้วครับ

 

ตอนที่14

จะเล่าเรื่องอาจารย์ทองช่วยเรือสึนามิให้ฟังเล็กน้อย....มีอยู่วันหนึ่งมีพ่อค้าแม่ค้าที่ทำอาชีพเรือประมง......มาหาอาจารย์ทอง พวกนี้มักจะเอาปลาอินทรีมาถวายท่าน...เพราะท่านชอบแกงส้มหัวปลาอินทรีอันนี้ผมก็ได้รับอานิสงค์ตรงนี้ มาขอบคุณอาจารย์ทอง..พวกแกเล่าให้ฟังว่า..เกิดคลื้นขนาดใหญ่ฟัดมาทางเรือที่ผูกเอาไว้ที่ชายเล

ชาวประมงต่างกลัวคลื่นซัดเรือประมงเพราะมีมูลค่าเป็นสิบล้านแต่ละลำ..เรือประมงของคนอื่นต่างถูกคลื้นซัด เชือกขนาดเท่าลำแขนยังขาดกระเด็นถูกซัดไปทีละลำ..สองลำ...พอมาถึงเรือของพวกตนที่เป็นศิษย์อาจารย์ทองต่างคนได้นำเหรียญที่อาจารย์ทองมอบให้กำมือพนมขึ้น..แล้วบนบานสารกล่าวว่า..อาจารย์ทองช่วยลูกด้วย..อาจารย์ทองช่วยลูกด้วย..พลันบรรดาคลื้นทะเลที่พัดก็ยังกระหน่ำ...แต่เป็นที่น่าแปลกก็คือเชือกที่ผูกเรือของลูกศิษย์อาจารย์กลับทนทานแรงแห่งเจ้าทะเลได้

ไม่ขาดเหมือนเรือคนอื่น..ยังความดีใจแก่เจ้าของเรือที่เป็นศิษย์หลวงพ่อทอง เทพเจ้าแห่งดินแดนลังกาสุกะ ทุกคน

นำความดีใจมาบอกอาจารย์ทอง..อาจารย์ทองได้บอกกับลูกศิษย์ที่มาขอบคุณอาจารย์ทองว่า..ไม่ช่วยได้ไง.....

เสียงเรียกเราจนหูแทบแตก...ท่านก็หัวเราะ ฮึ ฮึ..อย่างอารมณ์ดีเช่นเคย...ท่านแอบกระสิบกับผมว่า..เดี๋ยวก็อดกินปลานะสิ

ผมแอบเห็นอาจารย์ทองทำผ้ายันต์คล้ายๆนางมนีเมฆขลา..เป็นผืนๆไปผูกเรือ...ผมไม่เคยเห็นผ้ายันต์แบบนี้ท่านคงทำให้เฉพาะนะครับ...

..............เล่าต่อเกี่ยวกับ….ปลาๆ..ที่งานวัดสำเภาเชย..มีแม่ค้าปลาสลิดมาหาอาจารย์ทอง..แม่ค้าได้ยินมาว่าอาจารย์ทองวาจาสิทธิ์พูดคำไหนเป็นคำนั้น..ท่านรู้ว่าใครควรจะเดินทางต่อหรืออย่าไปไหนเพราะชะตาขาด

ก็ไม่ต้องไปตามคำที่ท่านกล่าว...คนไหนท่านให้นอนที่วัดไม่ต้องเดินทางถ้าฝืนเดินทาง..ตาย..ก็เคยมีปรากฏมีคนไม่เชื่อท่านทอง...เดินทางปรากฎรถไปคว่ำเอา ตาย...เป็นที่โจษจันกันถึงความวาจาสิทธิ์ของท่าน...แม่ค้าก็เช่นกันพยายามให้อาจารย์ทอง...พูดว่า ขายแล้วรวย..ขายแล้วรวย..พยายามให้อาจารย์ทองพูดเช่นนั้นแต่อาจารย์ทองรู้ด้วยวาระจิตของท่าน ว่าแม่ค้าคนนี้ไม่รวยแน่….ท่านพูดว่าแม่ค้าว่า..ไม่ทำงาน..ไม่ขายของ..จะรวยได้อย่างไร..จะอยู่เฉยๆแล้วรวยขึ้นมาเอง

จะรวยไม่ได้…ไปๆ..ไปขายของเสีย...ยังความผิดหวังแก่แม่ค้าคนนั้นครับ...ท่านอาจารย์ทองท่านรู้นะครับ

 

ติดตามครับ

 

ตอนที่15

...........มาเล่าเรื่องตระกรุดดอกเล็กสักกะหน่อย....ในปี2554 ได้มีโอกาสไปอบรมสารวัตรรุ่นที่103ที่กรุงเทพมหานคร

ในระหว่างอบรมอยู่สามเดือน..ได้มีโอกาสรู้จักเพื่อนมากมายมีอยู่วิชาหนึ่งเขาให้เล่าประสบการณ์ที่ได้ทำงานมา

ผมก็เล่าประสบการณ์ที่ถนัดที่สุดและเป็นเรื่องจริง......เกี่ยวกับการปฏิบัติงานในสามจังหวัดชายแดนใต้

ก็เล่าตระกรุดอาจารย์ทองนี่แหละ..มีอยู่ช่วงหนึ่งการที่จะเล่าไม่มีอะไรก็..ไม่สนุกจึงบอกเพื่อนว่าจะนำตระกรุดดอกเล็ก

มาแจกเป็นที่ระลึกแก่เพื่อนๆในการอบรมคราวนี้........วันศุกร์ผมได้เดินทางขับรถจากกรุงเทพไปปัตตานีมาที่วัดสำเภาเชย

อาจารย์เหมือนรู้ว่าผมจะมาเยี่ยมตอนนี้ท่านก็ชราภาพมากแล้ว...อาจารย์ทองครับผมมาเยี่ยมและขอกราบเรียนอาจารย์ทองว่า...ผมอบรมสารวัตรที่กรุงเทพฯเพื่อนๆเขาอยากได้ตระกรุดดอกเล็กของอาจารย์ทอง..เพื่อเป็นที่ระลึกครับ…..

........คนอบรมเท่าไหร่ละ300คนครับ เยอะนะคงมีไม่พอหลอกเอาเท่าที่มีก็แล้วกัน……….

อาจารย์ทองก็สั่งให้พระรูปหนึ่งไปเอามาในห้องจำนวน160ดอก ผมก็เอามาแจกเพื่อนๆทุกคน..แย่งกันเพราะไม่พอแจก

หลังจากอบรมเสร็จก็แยกย้ายกันไปทำงานที่โรงพักที่ส่งมา...นานพอสมควร...มีเพื่อนโทรมาหา...ตระกรุดยังมีอีกไหม

ทำไมละเพื่อน..อยากได้อีก....เพื่อนก็เล่าให้ฟังว่า..ได้มอบตระกรุดดอกเล็กให้ลูกสาวใส่....ปรากฎว่าภรรยาอยากตัดผมสั้นให้ลูกสาว...กรรไกรตัดผมคมขนาดไหนท่านคงทราบดี...ไปตัดเอาหูลูกสาวดังกรึด..แม่ร้องด้วยความตกกระใจ

หูลูกสาวคงขาดแล้วมั้ง เพราะกรรไกรคมมาก....แต่ปรากฏว่าไม่เข้า..มาเล่าให้สามีฟัง...จะขอคืนจากลูกก็กระไร..

อยู่มาขอผมใหม่ ตระกรุดที่ประกิจแจกเหนียวดี เพื่อนเล่าให้ฟังเพื่อนที่เป็นสารวัตรที่สมุทปราการก็เล่าประสบการณ์

ตระกรุดดอกเล็กเช่นกันว่าโดนลูกปืนเต็มๆ...กลางหน้าอกไม่เข้าเลย..ขอผมจะเอามาแจกลูกน้อง….

ผมเลยตอบว่าไม่มีแล้ว...จะหาไหนละ...และท่านอาจารย์ก็สิ้นแล้วด้วย.สอรี่ด้วยนะต่างบ่นว่าเสียดาย

 

สวัสดีตอนเช้าครับ

 

สวัสดี ครับ
สารวัตร...

 

ว่างๆมาเล่าต่อ

 

ตอนที่16
เรื่องเล่าต่อไปนี้ ผมจำชื่อไม่ได้ทั้งหมดเพราะนานเหลือเกิน ผมให้ชื่อเรื่องว่า ว่านโจรหลงของอาจารย์ทอง เรื่องมีอยู่ว่าอาจารย์ทองนั่งกำหนดจิตอยู่ มีเทวดามาบอกว่าให้ไปของดี คือเส้นผมพระแม่ธรณีที่นราธิวาสใกล้สนามบินบ้านทอน ทั้งหมดก็เอารถไปที่สนามบินบ้านตามคำสั่งของอาจารย์มีพระหนึ่งองค์ มีเจ้าน้อย หมออนามัยอีกหนึ่ง เมื่อขณะที่ไปค้นหาเส้นผมพระแม่ธรณี ไปถึงสนามบินบ้านทอน ไปตามทิศที่อาจารย์บอก ผลปรากฏว่าไปหาไม่เจอ ค้นหาอยู่ตั้งนาน ไม่เจออ่อนใจหรือถอดใจ จึงเดินทางกลับจากนราฯมาวัดสำเภาเชย ได้เรียนถามอาจารย์ทอง อาจารย์ครับหาไม่เจอทำไง อาจารย์ทองบอกว่าเดี๋ยวเราถามเทวดาใหม่ ท่านก็เข้าไปกุฏินั่งกำหนดจิตสักพัก ถามเทวดาว่าทำไมหาไม่เจอแล้วทำอย่างไรจะหาเจอ เมื่อได้คำตอบจากเทวดาผู้รักษาว่านก็เลยมาบอกคณะที่ไปใหม่บอกว่า ให้ไปหาทางทิศตะวันตกของสนามบิน แล้วให้ตั้งพานบายสีตามที่สั่ง ให้ตั้งจิตอธิฐานแล้วใช้คาถาชุมนุมเทวดา เมื่อขณะได้จัดแจงพานและยังไม่ทันท่องคาถาเสร็จกำลังจะปักธูป16ดอก เมื่อเงยหน้าขึ้นก็พบว่านดังกล่าวอยู่ตรงหน้าพอดี ทำความดีใจมาสู่คณะที่ไปหาเป็นอย่างยิ่ง เราเจอแล้ว ว่านเส้นผมพระแม่ธรณีนี้ได้ถูกเทวดาบังตาเอาไว้ไม่ยอมให้พบ ผู้ใดล่วงละเมิดไปหาจะไม่เจอเป็นว่านศักดิ์สิทธิ์มีฤทธิ์ในตัวเองคุณวิเศษดีนักแล ท่านอาจารย์มีว่านโจรหลงอยู่ก่อนแล้ว ได้สั่งให้ลูกศิษย์ช่วยกันตัดแบ่งเป็นชิ้นเล็กๆ ผสมกันระหว่างว่านโจรหลงกับเส้นผมพระแม่ธรณี อาจารย์ทองได้สั่งน้ำมันหอมอินเดียว เอามาแช่ว่าน ทำเป็นขวดๆเล็ก เล็กๆ มีคนเอาว่านโจรหลงของอาจารย์ไปค้าขาย ปรากฏว่าเดิมขายก๋วยเตี๋ยวได้เงินไม่เท่าไหร่4-5ร้อย แต่พอมีว่านโจรหลงของอาจารย์ขายของดีได้เป็นหลัก1000บาทต่อวัน แม่ค้าขายข้าวแกงในตานีมาบอกอาจารย์ว่าขายดีเป็นเทน้ำเทท่าวันๆหนึ่งอย่างไม่ได้ก็วันละ7-8พันบาทเลยทีเดียว แต่มีวิธีการใช้อยู่นิดหน่อย นายอำเภอปะนาเระในสมัยนั้นเอาไปเยอะมาก ผมขอบ้างสิครับอาจารย์ได้มาขวดเดียว แต่หอมมากๆน้ำมันอินเดียวนี่แต่ที่ดีก็คือว่านนั้นเองดูแปลกๆดีไม่เคยรู้เคยเห็นมาก่อน เคยแต่ได้ยินเขาเล่าว่า เขาเล่าว่า มาเห็นของจริงก็คราวนี้แหละ

 

สวัสดีครับ

 

สวัสดีแต่เช้าครับ

 

ครับ

 

สวัสดี ครับ
สารวัตร

 

ใจเย็นๆครับว่างๆจะเข้ามาเล่าอีกครับท่านผู้อ่าน

 

กราบอาจารย์ทองครับ